Max’in Hikayesi: Hayata Dönüş Mücadelesi
İngiltere’nin Swindon şehrinde yaşayan Max, her zaman aktif bir yaşam sürüyordu. Çocuklarıyla ve ev işleriyle ilgilenmenin yanı sıra, başarılı bir kafe işletmecisiydi. Sağlığı oldukça yerindeydi ve çoğu gün spin, ağırlık ve HIIT dersleri alarak spor yapıyordu. 43 yaşındaki bu iki çocuk annesi, çalışmadığı veya egzersiz yapmadığı zamanlarda kızları Frankie ve Georgie ile kaliteli vakit geçiriyor, onları hobileriyle meşgul etmeye ya da doğa kampına götürmeye özen gösteriyordu. Kısa bir süre önce İngiliz İşaret Dili yeterliliğine kaydolmuş ve kafesinin kapalı olduğu kış aylarında işitme engelli çocuklara destek veren ikinci bir işte çalışmaya başlamıştı.
Ancak Kasım 2022’de bir spin dersinin ardından, Max aniden bir nöbet geçirdi. Arkadaşları Jody, Kelly ve Kirsty, kahve içerken bu beklenmedik olayla karşılaştılar. Kirsty ambulansı ararken, Jody onu iyileşme pozisyonuna sokmaya çalıştı. Max, hastaneye nasıl gittiğini ve nöbet geçirdiğini hatırlamıyordu. O anları şu sözlerle anlattı: “Ambulansta insanların adımı seslenmesiyle uyandım. Oraya nasıl geldiğimi bilmiyordum, nöbetin kendisini de hatırlamıyordum. Altımı ıslatmıştım; kendimi hasta ve şaşkın hissediyordum. Bitkin ama bir o kadar da iyi olduğumu düşündüm ve bana bakıldığı için minnettar kaldım.”
Böyle bir durumla daha önce hiç karşılaşmadığı için, Max hastanede taramalardan geçirildi ve nöbet önleyici ilaçlarla iyileşmesi için eve gönderildi. Max, “Arkadaşlarım, çocuklarla tek başıma kalmamam gerektiğini düşündükleri için eski kocam Paul’ün yanına geri taşındım. Ama eve taşındığımı hatırlamıyorum. Baş ağrılarım vardı, kendimi iyi hissetmiyordum, biraz sinirliydim ve çok yorgundum. Sonunda ambulansı aradım ve bana hastaneye gitmemi söylediler. Bunu bir dizi test ve tarama takip etti ve sonunda şok edici bir teşhis aldım” diye ekledi.
Max, “Bir şeylerin doğru olmadığını biliyordum. Doktor beni Paul ile bir odaya çağırdı. Gözlerimi ve reflekslerimi kontrol etti, nasıl hissettiğimi sordu, ben de iyi hissettiğimi söyledim. Sonra dedi ki, ‘Korkarım beyninizde büyük bir kitle var.’ Bunun bir tümör olduğunu düşündüklerini söyledi. Her şeyden çok kopmuştum. İlaçlar yüzünden çok yorgun olduğumu ve neler olup bittiğinin pek farkında olmadığımı hatırlıyorum. Ama kendimi iyi ve sakin hissediyordum.”
Uyku Problemleri ve Zihinsel Mücadele
Max, beyin tümörleri hakkında Google’da herhangi bir araştırma yapmayı reddetti, ancak daha sonra beyin tümörü olan kişilerin yalnızca yaklaşık yüzde 50’sinin hayatta kaldığını öğrendi. Aralık 2022’deki ameliyatına giden yol oldukça zorlu geçti. “Uyuyamıyordum, zihnim sürekli dönüyordu” diyen Max, yaşadığı zorlukları şöyle anlattı: “Çocuklar için evimi düzenlemem gerekiyordu ve Paul’ün her şeyin nerede olduğunu bildiğinden emin olmak istiyordum. Hepsine mektuplar yazdım. Kıyafetlerini düzenledim. Uyuyamadığım zamanlarda bütün gece el işlerini ve oyuncaklarını düzenliyor, evde bulabilecekleri eğlenceli şeyler yapıyordum.”
Tümörden Önce Mizah Ekibi
Max’in annesi Jan ve Paul, kızlarına bakarken, Kelly de arkadaşına günün her saati destek olmak için bir ekip oluşturdu. Max, “Pozitif kalmak ve gülmenin yollarını bulmak bana yardımcı oldu. Kendimize ‘tümörden önce mizah ekibi’ adını verdik. Arkadaşlarım neredeyse her gün beni görüntülü arıyorlardı. Bana saçma hediyeler gönderiyorlardı ve gülüyorduk” dedi.
Ameliyat ve Sonrası
Sonunda ameliyat günü geldi çattı. Beş saat süren ameliyat sırasında bir cerrah, Max’in sol kulağından sağ kulağına doğru bir kesi yaptı, ardından kafatasını deldi ve tümöre ulaşmak için alnından kredi kartı büyüklüğünde bir kemik parçası aldı. Ameliyat Max’e oldukça ağır geldi ve telefonunu açmak da dahil olmak üzere en temel görevleri nasıl yapacağını yeniden öğrenmek zorunda kaldı.
Max, “Nöbet geçirmeden önceki bir yıl boyunca yaptığım şeylerin çoğunu unuttum ve arkadaşlarımın beni bilgilendirmesi gerekti” dedi ve ekledi: “Yemek hazırlayamıyordum. Yıkanmayı ve hatta dişlerimi fırçalamayı bile unuttum. Bir tabak yıkamak bile devasa bir görev gibi geliyordu. Günler birbirine karıştı, zamanımı organize edemiyordum, düzenlemeleri unutuyordum. Arkadaşım ilaçlarımı almam için bana alarm bile kurmak zorunda kaldı.”
Nisan 2023’te yapılan taramanın ardından cerrahlar tümörün tamamının çıkarıldığını doğruladılar. Tümör, iyi huylu ve en az şiddetli olan 1. derece olarak sınıflandırıldı. Max, bunun ‘çok büyük bir rahatlama’ olduğunu söyledi. Max’e, iyileşmesinin yaklaşık iki yıl alabileceği belirtildi ve hâlâ bazı şeyleri hatırlamakta güçlük çekiyordu.
Hayatın Zorluklarıyla Yüzleşmek
Max, ameliyat sonrasında yaşadıklarını “Eskisi gibi yemek yapamıyorum. Nasıl pişireceğimi yeniden öğreniyorum ve çocuklarım hala saçımı yıkamam gerektiğini hatırlatıyor. Motor becerilerim geri gelmedi; biraz başım dönmeden aynı anda yürüyemiyorum ve konuşamıyorum, dengemi çok iyi sağlayamıyorum ve koordinasyonum bozuk” sözleriyle anlattı ve ekledi: “Beynim hala iyileşiyor. Yemek pişirmek ve temizlik yapmak gerçekten büyük bir çaba gerektiriyor; oysa daha önce tüm bunları her ebeveyn gibi bir çırpıda yapabiliyordum! Kalabalıklarla ya da parlak ışıklarla baş edemiyorum. Dünya hala çok hızlı hareket ediyormuş gibi geliyor ama uyum sağlıyorum. Beyin pilimi şarj etmek için dinlendiğim günler oluyor ve neredeyse her zaman kulak tıkacı takıyorum.”
Max için spora geri dönmek de büyük önem taşıyordu. Spor salonundaki arkadaşları onun hayatını kurtardı ve tekrar forma girmek onun için hayati bir hedef haline geldi. Bu yüzden üç ay sonra spor salonuna geri döndü. Bazı duyusal ve yorgunluk sorunları nedeniyle eskiden yaptığı tüm dersleri yapamayan Max, yine de uyum sağladığını ve elinden gelenin en iyisini yaptığını söyledi. Geçen yıl arkadaşları ve ailesiyle birlikte Beyin Tümörü Araştırmaları için yaklaşık 440 kilometre bisiklet sürdü. Bu yıl ise 6 Ekim’de Principality Cardiff Yarı Maratonu’na katılarak hayır kurumu için bağış toplama çabalarına devam edecek.
Max, “Önceden asla katılmazdım ama beyin tümörüne yakalandığımdan beri artık çok daha fazla şeye ‘evet’ diyorum. Bunun geri gelebileceğine dair bir his var içimde ama kesin olarak bilemiyorum. Hâlâ hayatta olduğum için çok minnettarım ve hayatımı boşa harcamak istemiyorum. Ameliyathaneye götürülürken önümde tekerlekli arabada bir çocuk vardı ve şöyle düşündüm: 43 yaşındasın Max, buraya kadar geldiğin için minnettar olmalısın. Bu aklımdan çıkmadı. Her gün uyandığımda perdeleri açıyorum ve güneş ışığını gördüğüm için şükrediyorum. İnsanların hayatta kalma şanslarının artmasına yardımcı olmak için para toplamak istiyorum.”
Metro.UK’in ‘I forgot a year of my life — now I’m just grateful to be alive’ başlıklı haberinden derlenmiştir.
